Wat is Beelddenken? 

Beelddenken is een globale leerstijl met een voorkeur voor beelden: het visuele leersysteem (non-verbaal). Beelddenkers verweven en verwerken hun informatie snel, associatief, creatief en vanuit het geheel. Ze hebben overzicht en werken op inzicht en doorzicht.

Het kan omschreven worden als een ruimtelijk denken. Beelddenkers zien beelden van situaties en gebeurtenissen, waarin meerdere zaken tegelijkertijd zichtbaar worden. Daardoor overziet de beelddenker snel het geheel en doorziet hij vlot de oplossing. Het onder woorden brengen van die oplossing is echter een probleem. 

Een taal leren, informatie analyseren en logisch nadenken wordt gedaan in de linkerhersenhelft, die is bij beelddenkers minder actief. Hun hoofden zijn niet gevuld met woorden, maar met plaatjes en daarom noemen we ze beelddenkers.

In de hersenen                                                                                              Met het steeds meer onderzoek doen naar de werking van het brein en het geheugen, blijkt dat niet iedereen informatie op dezelfde manier verwerft en verwerkt. Ieder mens is bij zijn geboorte 100% beelddenker (primair). In de kleuterjaren ontwikkelt men een voorkeur voor het visuele (beelddenken) of het verbale (taaldenken). Deze voorkeur blijft het gehele leven aanwezig en heeft invloed op de manier van denken, leren en werken. 

Taaldenker                                                                                                                                Kinderen die aanleg hebben voor denken in taal, leren in de eerste levensjaren praten door de klanken die zij van volwassenen opvangen te imiteren en de volgorde van ordeningsprincipe toe te passen. Uiteindelijk wordt het verhaal op volgorde van tijd verteld: verbaal denken.

Bij een goede ontwikkeling gaat dit denken in beelden (non-verbaal denken) steeds verder over in taal (taaldenken). Omstreeks het tiende levensjaar heeft dit proces zich voltooid en kan men concluderen of iemand een beelddenker of taaldenker is.

Beelddenker                                                                                                                              Kinderen met een voorkeur voor denken in beelden, hebben moeite met dit ordeningsprincipe. Zij zien wel wat er gezegd wordt maar hebben moeite met gericht luisteren. Door de vele beelden (32 per seconde) gaat het luisteren over in een soort van ‘ontdekkend kijken’. Ze zeggen dingen na zoals ze die voor zichzelf horen en luistern niet naar hoe het echt klinkt, ze vertellen iets wat er een beetje op lijkt. Het taaldenken komt niet op gang. In de eerste instantie valt dit nog niet zo op. Men komt hier vaak pas achter tijdens het schrijfonderwijs (dictee, opstel schrijven).     

Er zijn twee typen beelddenkers:

1. het type beelddenker met een extreme voorkeur voor visueel-ruimtelijk denken en heeft problemen met auditief-volgordelijk denken.

2. het type met een sterke voorkeur voor visueel-ruimtelijk denken, maar waarbij de auditief-volgordelijke functies wel goed zijn ontwikkeld.

Hoewel het  niet wetenschappelijk is bewezen, blijkt uit onderzoek in Amerika en Nederland, dat beelddenken erfelijk is. Verbaal of non-verbaal denken wordt bepaald door genen, de mate waarin iemand denkt in beelden heeft te maken met voorkeur.

‘Screenagers’ & Beeldcultuur                                                     Beelddenken is een essentieel onderdeel van ons mens-zijn en onontbeerlijk voor de toekomst van onze wereld. We moeten ervoor waken dat de kloof tussen de oudere tekstcultuur-generatie en de op de arbeidsmarkt komende jonge multitaskende ‘screenagers’ met hun beeldcultuur niet steeds groter wordt. Beelddenken en taaldenken kunnen elkaar juist versterken, ze hebben elkaar zelfs nodig!